Masai Mara

Ik had mijn vorige verslag Narok genoemd, omdat deze de computer Laitho Hills niet herkent, maar dan ligt het er niet zo ver vanaf. dit was zo'n 130 kilometer.
Vanmorgen weer naar het dorp en nu voor de krijgsdansen van de mannen. Dat was wel lachen. We hebben een man aan boord, Duncan, en die moest natuurlijk meedoen. Deze dans bestaat uit op dezelfde plaats heel hoog springen, maar dan ook recht omhoog. Duncan, die volgens mij nog nooit gesport heeft, kwam misschien 20 centimeter van de grond. Het zag er niet uit. Wat gedanst en zo, waarna we de handenarbeid van de plaatselijke vrouwen konden bekijken. Ik ben geen sieradenmens, dus het was al gauw bekeken. Anderen kochten zich weer helemaal suf, maar goed, moeten ze zelf weten.
We kregen nog een demonstratie boogschieten, speerwerpen en met een knots gooien. Hiermee doden ze leeuwen. We mochten het allemaal proberen. Laat ik nou een 'leeuw' neergooien met die knots (was een boomstammetje, maar toch). Ik kreeg hiervoor een trofee, echt leeuwenhaar. Ik kon ook in het dorp komen wonen. Nou, mij niet gezien.
De reisleiding had onze tenten al afgebroken toen we terug kwamen, zodat we direct weg konden richting Masai Mara Nationaal Park.
Onderweg hebben we nog water getankt om vervolgens in een keer door te rijden (dachten we). Na nog geen half uur stopte de chauffeur en ging de truck uit. Wij dachten allemaal een platte band. Met dit soort wegen is dat niet zo raar. Helaas, het was erger. De ventilator was stuk. We konden dus niet doorrijden, want dan gaat de hele motor aan gort. Bellen, bellen, bellen. De chauffeur had door hulp van iemand aan de telefoon de ventilator er uit gehaald, maar kreeg hem niet open, want binnenin zat het onderdeel wat vervangen moest worden. Hij bij iemand op een motor (ja, zo krom is het daar) gestapt en naar een plek gereden waar hij het kon laten vervangen. Een half uur later kwam hij terug. Hadden ze daar niet de juiste sleutels. Met sleutels weer naar die plek toe. Inmiddels had Florence een andere auto geregeld, zo eentje waar je game drives mee maakt, open auto met 12 zitplaatsen. Wij zaten daar werkelijk in niemandsland te wachten en in die snikhete truck te wachten, totdat de kok zei dat we maar gingen lunchen, dan hadden we deze tijd ingehaald. Goed idee, zo gezegd zo gedaan. Was best heel leuk, koeien die langs liepen, apen enz.
In die tussentijd was de chauffeur ook terug en had de truck gerepareerd. De andere auto was er nog niet, dus wij verder met de truck, voor zolang hij het hield. Dat ging goed tot onze volgende camping. Omdat alles wat vertraagd was gingen we direct een gamedrive maken met de andere auto. Heerlijk, lekker de wind om je heen, je zit lager, dus directer bij het wild. Wel wat gevaarlijker, want ze kunnen direct bij je komen.
Het begon al goed. Gelijk een aantal kuddes met zebra's, antilopes enz. Even verder op kwam een kudde olifanten aan lopen. De auto stil gezet en ze geobserveerd. Dat was best spannend, want ze kwamen recht op ons af. Het was muisstil en ze naderden ons op nog geen 5 meter en ja, wat dan, daar stond onze auto. Gelukkig waren ze in een goede bui en liepen ze om ons heen. Je moet er toch niet aan denken dat ze kwaad worden, ze gooien zo dat autootje om.
Onderweg hebben we nog een monteur opgepikt in het park (daar ligt een vliegveldje) die een nieuwe ventilator bij zich had en de truck ging repareren.
We vervolgden onze game drive.
Overal waren kuddes te zien, maar toen ineens zag Sarah leeuwen. Ze schreeuwde het werkelijk uit en ja, dan zijn er geen leeuwen meer. Ze is dus even tot de orde geroepen. Even later draaiden we een pad op met allemaal struiken en daar lag ook een groep leeuwinnen. Het is jammer dat ze niet allemaal bij elkaar liggen, want nu kun je geen mooie groepsfoto maken. Het was wel heel erg spannend. Een van die leeuwinnen keek echt zo van, als je maar een vinger naar me uitsteekt grijp ik je. Echt prachtig, prachtig. We hebben een paar uur rond gereden en met dat we naar het kamp terug gingen sprong er een cheetah ineens het pad op met 2 welpen. Dat ging voor iedereen zo snel (alle camera's waren al opgeborgen) dat we ze amper nog konden fotograferen.
In het kamp hadden we natuurlijk heel wat te vertellen tijdens het eten.