Cu Chi tunnels

Ik heb wonder boven wonder heerlijk geslapen en was al om 05.30 uur wakker. Ik heb me toch nog even omgedraaid. Ik had voor alle zekerheid ook maar even tegen de receptie gezegd dat ze me een wake up call moesten geven, want ik wist niet of mijn wekker goed ingesteld stond. Deze werkt met AM en PM. Het was heel toevallig, maar mijn wekker ging en de receptie belde. Weer heerlijk ontbeten en om 08.00 uur was ik beneden. Echter, om 08.30 uur was er nog niemand, maar hier kun je nog minder er van op aan dat iets op tijd komt. Het is zo ontzettend druk dat ze niet door kunnen rijden. de juffrouw van de receptie heeft de organisatie gebeld en natuurlijk waren ze onderweg. Binnen 10 minuten zat ik inderdaad in de bus. We waren met z'n vijftienen. Een Schotse, Ierse, Australiers, Brazilianen (voor het eerst in mijn leven dat ik die tegenkom) en Philippijnen. Het was een leuke groep. Een van de Australiers bleek een Nederlander te zijn uit Zwolle. Dus we hebben even lekker gekletst.
De Cu Chi tunnels liggen zo'n 70 kilometer ten noorden van Ho Chi Minh City. Voordat we de stad uit waren waren we wel zo'n drie kwartier onderweg. Niet omdat het niet reed, maar omdat het zo groot is. Het was wel heel apart, want het was een deel door China Town. Er werden de gekste dingen verkocht. Enorme marmeren beelden, grote meubelen en dan weer dure auto's, of scooters, begrafenistakken. Het was absoluut niet saai.
Onderweg hebben we nog een tussenstop gemaakt bij een werkplaats voor gehandicapten die lakwerk maken. Dat is zeeschelpen of eierschalen inleggen in een plank, die zwart gelakt wordt. Ik heb er een schilderij met paarden gekocht, echt prachtig en voor Samantha heb ik ook al een souvenir. Je gaat het echt prachtig vinden.
De omgeving werd steeds groener en we reden door wat kleine rijstvelden en rubber- en bananenplantages naar Cu Chi. Dit is het ondergrondse tunnelstelsel, waar de Vietcong zo'n 15 jaar ondergronds met ruim 16.000 mensen permanent heeft gewoond. De tunnels liggen tussen de 3 en 10 meter diep en hebben een lengte van 500 kilometer. Er is een keuken die voor al deze mensen kookte. Ze aten alleen mar Tabioka. Dat is een wortel van een boom. Hiervoor hoefden ze niet boven de grond te komen, want die trokken ze naar beneden. Er was ook een 'ziekenhuis' waar geopereerd kon worden. er stond wel een bed.
Ik heb dit allemaal gezien vandaag. En ook de boobytraps. Verschrikkelijke vallen met speren, ronddraaiende pennen, inklappende schotten met pennen, een deur val. Als je een deur opentrok kreeg je een raamwerk aan pinnen in je lijf. Het zat zeer vernuftig in elkaar.
Ik ben ook nog in zo'n luik gegaan. Dit luik hadden ze wel aangepast aan toeristenmaten. normaal gesproken is het 30 cm smaller. Dat was doodeng, want je ziet niet wat er onder je gebeurt. Ik voelde allemaal dingen langs mijn benen schieten en dacht dat het spinnen waren of zo. Was het gewoon zand.
Het is maar goed dat ik een paar kilo kwijt ben, want anders had het niet gepast. Er was een man en die bleef inderdaad met zijn heupen steken. Zijn spijkerbroek zakte er van af.
Nadat we de bovengrondse rondleiding hebben gehad mochten we zelf een stukje door een van de tunnels kruipen. Ook dit stuk hadden ze groter gemaakt. Normaal gesproken is het 30 cm hoog en nu 60 cm. Je moet echt geen last hebben van claustrofobie, want dan ga je gillen, wat er ook eentje deed. Een paar dames gingen niet mee, die durfden niet. Het was ook niet echt prettig. Er is daar geen licht, dus je kruipt/schuifelt achter elkaar aan. Dit was een stukje van zo'n 20 meter, maar lang genoeg. We waren blij dat we weer boven waren.
Aan het eind van de rondleiding mochten we nog een stuk Tabioke proeven. Ik vond het echt smerig. Het is erg droog en zit totaal geen smaak aan.
We hebben ter plekke nog maar een gegrild maiskolfje gegeten. Een aantal mannen wilden nog met een K45 schieten, dus daar hebben we nog op gewacht.
Vervolgens terug naar Ho Chi Minh. Dat ging wat vlotter dan vanmorgen.
Iedereen werd weer keurig bij het hotel afgeleverd en om half drie was ik op mijn kamer.
Eerst maar even gedoucht, want het is warm en vochtig en door die tunnels kruipen is ook niet echt prettig.
Om 16.00 uur had ik een afspraak in de massagesalon. Ik heb een voetreflexmassage gehad. Werkelijk geweldig. Ik voelde gewoon af en toe wat op zijn plaats schieten in mijn nek. Het is niet geheel pijnloos. Toen ze mijn voeten klaar had vroeg ze me even wat voorover te buigen. Heeft ze ook mijn nek, armen en rug te grazen genomen. Jeminee, ik dacht dat ik helemaal door elkaar gerammeld werd, maar wel professioneel. Toen ik bij haar weg ging liep ik als een kievit. Ik denk dat ik nog een keer ga voordat ik vertrek.
Ik ben daarna de stad ingegaan. Ik kwam ineens bij de Saigon river en wilde naar de waterkant. Dan moet je de hoofdweg oversteken. Dat is echt met je leven spelen. Ik moest rennen voor mijn leven, want ze rijden gewoon door, ook al staat het licht op rood. Het is een enorme rivier, maar er was weinig te beleven. Ik was blijkbaar te vroeg. Dan maar wat gaan eten. Ik ben in zo'n kaal restaurant geweest, maar het eten was voortreffelijk en kostte wel 4 Euro inclusief drank. Toen ik naar buiten ging stapte ik bijna op een enorme rat. Ik kon nog net mijn voet terughalen. En wat was het ergste? Ze voeren die beesten. Ik zag een meisje wat brood gooien. Ja, wat wil je? Rat staat ook op de menulijst. Net zoals hond. Dit komt alleen in Noord Vietnam voor in de maand van de maan. Dat is drie weken.
Ik weet de Vietnamese namen nu, dus ik houd het in de gaten.
Verder heb ik nog wat inkopen gedaan, want ik ga morgen voor 2 dagen de stad uit.
Of ik de laptop meeneem weet ik nog niet. Ik denk het niet, want ik kom ergens bij locals terecht.
Overigens Bram: je kunt hier je hard ophalen aan Noodles. Ik was net in een supermarkt en daar hadden ze een wand vol van links naar rechts en van onder tot boven.
En het is een echt bierland. Ik weet dus wel waar jij naartoe gaat met vakantie de volgende keer. Ha, ha.