2e Kerstdag

Om 00.45 uur werd ik plotseling wakker. Ik lag te schudden in mijn bed. In eerste instantie dacht ik dat ik een griepje had opgelopen of zo, dat ik koorts had, maar niets was minder waar. Toen ik het lampje van de televisie zag wist ik het zeker. Een naschok. Ik wist echt niet wat ik moest doen. Er uit of blijven liggen. Ik koos voor het laatste. Claire weet dat, maar die knorde gewoon door. Gelukkig is mijn testament geregeld, dus daar hoefde ik niet over na te denken. Voordat ik dacht wat ik zou doen, er uit of blijven liggen, stopte het weer. Ik durfde er niet over te praten de andere dag, want misschien had ik het me wel ingebeeld. Niet dus. Ook Robert en Yvette hadden het gevoeld. Het was een schok van 4.1. Gelukkig gaan we vandaag richting Nelson, naar hun woning. Het is echt niet leuk om daar te zijn. Sowieso niet omdat in de hele stad niets meer te beleven valt en de onzekerheid wanneer er weer een aardbeving komt.
We zijn rond een uur of negen vertrokken naar Hammer Springs. Een zwemparadijs met thermale baden. Ik heb daar nog een badpak gekocht, want ik moest ook van de glijbaan af en in bikini kun je alles verliezen. Daar had ik niet zo veel zin in. Claire had me uitgelegd dat er diverse mogelijkheden waren, een rustige glijbaan of een waar je met z'n tweeen in een zwemband naar beneden kon en nog een of ander ding. Nou, ik wilde wel eerst voor de rustige. Yvette bleef nog even wachten op ons. Ik weet nu ook waarom. Het was erg rustig qua mensen. Toen ik in dat gat moest gaan zitten was het erg donker. Claire zei dat er niets aan de hand was en dat alleen de eerste paar meter donker waren. Dat heb ik geweten. De hele glijbaan ging in het donker naar beneden. Alleen de laatste paar meter niet. De laatste bocht van de glijbaan sloeg ik een kwart slag naar binnen, waardoor ik mijn elleboog schaafde en mijn oor vol water liep. Toen kwam ik eindelijk beneden. Ik was niet erg amused. Claire en Yvette lagen werkelijk te kronkelen van het lachen. Yvette wist namelijk dat het helemaal niet zo'n rustige glijbaan was, ja, alleen rustig met mensen. Ik vond Claire op dat moment niet zo leuk.
Toen de volgende glijbaan. Je kon alleen in een zwemband of met z'n tweeen. we hebben alle opties geprobeerd. Je gaat eerst door een tunnel en dan kom je met een noodgang in grote ton, waar je een paar rondjes draait en dan in een gat wordt gezogen. Uiteindelijk kom je tot stilstand met een enorme plons water wat tegen je aanklotst. Ik had de blaren op mijn billen, omdat die over de bodem schuurden.
Uiteindelijk hebben we nog even in thermale baden gezeten en toen gedoucht.
Robert was niet mee, want die haat zwemmen.
We hebben in de buurt van dit zwemparadijs geluncht en zijn toen op weg gegaan naar Nelson.
Zo'n 500 kilometer noordelijker.
Het was een mooie weg, alleen maar door de bergen. Niet zulke bergen als in Europa, maar groene, eerst met weiden en dan met bomen. Onderweg hebben we nog gestopt bij een waterval. Rond 18.00 uur waren we bij het huis. Prachtig. Bovenop een heuvel. Het uitzicht is geweldig. En het huis zelf ook. Heel strak, heel modern. Ik voel me er helemaal thuis.
Omdat ik mijn Kerstpakketjes nog had hebben we deze onder de boom gelegd en hebben we nog van alles uitgepakt. Dat was heel gezellig. We hebben wat mens geskypt en toen naar bed gegaan. Het was weer een zeer vermoeiende dag, maar wederom geweldig.