Masterton

Vandaag zou het een van de langste reisdagen worden, wel zo'n 250 kilometer. We hadden besloten een route te nemen die parallel liep aan de snelweg. Als je de kaart moest geloven was het de New Zealand Classic wine trail. Het was prachtig, verschillende landschappen, dan weer heuvels vol met koeien, dan weer alleen maar gras of bomen. Wat je hier wel mist zijn de ruige bergen. Ook niet zo verwonderlijk, want het gebied waar we reden was niet hoger dan 1.300 meter. En dat hebben we eigenlijk alleen maar gehad op het Noodereiland. Op een gegeven moment zag ik een plaatsnaam op de kaart welke uit 3 regels bestond. Het was ook niet te lezen. Bleek het de plaats met de langste naam van de wereld te zijn. Omdat het maar een paar kilometer van onze route liep vonden we het wel leuk om hier even te gaan kijken. Wij rijden en rijden en konden het maar niet vinden. Stond het verkeerd op de kaart vermeld. Toen we het gevonden hadden moesten we enorm lachen. Ergens in een weiland stond een enorm bord met de betekenis er bij. Was wel leuk om hier even langs te gaan. Het werkte gewoon op je lachspieren. Wij weer de route opgepakt (dachten we). Bleken we al een paar keer langs het zelfde speeltuintje te rijden, waar een opa en oma hun kleinkind uitlieten. Zij stonden echt zo te kijken van: daar heb je die gekken weer. Omdat we een beetje in rondjes aan het rijden waren hebben we het aan iemand gevraagd die op zo'n grasmaaier zat, die je bij ons ook tegen komt langs de kant van de weg. Helaas was deze man nog nooit buiten zijn dorp geweest en wist niet eens waar de volgende plaats lag, Wimbledon. Hij wist wel Wimbledon road. Die hebben we dus gevolgd en dat was inderdaad goed. Eenmaal op weg stond er ineens een pion op de weg. We begrepen er niets van, totdat we om de bocht vol op de rem moesten. Kwam er een kudde met schapen aan. Ja, dat was dus stoppen. Ze waren net geschoren. Arme beestjes, er waren er een aantal die behoorlijk gewond waren. Ik heb zelf schapen geschoren en dan probeerde je zo min mogelijk wondjes te maken. Hier werkt het iets anders. We hebben met de boer gesproken en ze hadden er op een morgen 640 stuks geschoren. Ik deed er 1 in een uur ongeveer, maar dan op de ouderwetse manier, met de schaar. Ik weet ook dat die schapen heel snel herstellen, omdat ze lanoline in hun vacht hebben, wat helend werkt. Het was heel grappig om te zien dat zo'n beetje midden in de kudde een zwart schaap liep. Het was ook echt maar 1 zwart schaap. Dit was een leuk intermezzo van onze trip. We kwamen nog veel van deze pionnen tegen, maar geen schapen meer, die waren al binnen. Na een uurtje rijden hebben we een kop koffie gedronken in een heel leuk restaurant. Bleek dit van een Nederlander te zijn. We moesten hier natuurlijk van alles vertellen over Nederland en zo. Dat was wel heel gezellig. We hoefden niets te betalen (ik zou ook geen geld durven te vragen voor een kopje slootwater), maar dat konden we niet over ons hart verdragen. Hij had nog een tip. Vlakbij lag cap Hupsefluts (ik weet de naam niet meer). Daar waren zeeleeuwen gehuisvest en het was een mooi strand. De moeite waard om te doen. Zo gezegd zo gedaan. Inderdaad, een heel mooi strand. Bij de cape aangekomen moesten we de duinen in om aan de andere kant de kolonie te bekijken. Helaas, de zeeleeuwen waren blijkbaar vissen. We hebben ze niet gezien. Dus, terug naar de auto. We hebben in totaal zo'n 1,5 uur gelopen en zijn helemaal niemand tegen gekomen.
Daarna zijn we in een keer doorgereden naar Masterton, naar onze B&B. Een leuk ding, aardige mensen en ze hadden fantastisch gekookt. We hadden behoorlijk lang in de auto gezeten en zijn op tijd naar bed gegaan.