Waitomo

Toen we gisteravond thuis kwamen hadden ze het ontbijt al bezorgd. Twee boterhammen in een plastic zakje, 2 bananen, 2 repen, 2 yoghurtjes en 2 juutjes, zo op het aanrecht gekwakt. Wat een aanfluiting. We hebben het gegeten en that was it. Yvette zou Sue ontmoeten ergens in het zuiden van Auckland. Sue was haar voormalige buurvrouw in Nelson en daar wilde ze nog even afscheid van nemen. We hadden afgesproken in een heel Engels gebouw ergens in een park. Was wel heel mooi. Na een uurtje zijn we richting het zuiden getrokken. Waitomo was de bestemming vandaag. De afstanden zijn hier niets. Binnen 2 uur waren we er. Gelukkig had de eigenaar een routebeschrijving gestuurd, anders waren we er nooit gekomen. Na zo'n 10 kilometer buiten Waitomo vonden we het bordje Te Tiro. Het was echt een weggetje van niks en kwamen bij onze cabin. Op de deur hing een briefje dat of Angus of Pip ons zou begroeten. Ze waren er op dat moment niet, maar we konden wel in ons huisje. Dat was echt gaaf. Een soort mini ranch met een veranda. Alleen de schommelstoel ontbrak. We hadden ons net geïnstalleerd in de zon met een snackje en een drankje dat de huiskat er kwam. Wij dachten dat is Pip, want Pip ging nooit meer weg. Ze werd volgestopt met zalmmousse (wat wij niet lekker vonden), garnalen en surimi. Om 8 uur was er nog niemand geweest. We zaten te eten toen er op de deur geklopt werd en daar was Angus. De eigenaar. Wij natuurlijk het verhaal verteld van Pip. Nee, Pip is niet de kat maar zijn dochter. Angus vond het wel gezellig bij ons, de wijn vloeide rijkelijk en er werden sterke verhalen verteld. Trouwens wat een prachtig uitzicht hadden we hier en we waren de enige gasten. Het was nog een hele toer om in bed te komen, want het was zo'n hoogslaper. De trap aan je voeten deed zo veel pijn. Ach, door de wijn viel dat ook wel weer mee. We vielen als een blok in slaap.