Rotorua

Angus vertelde ons dat we maar zo'n 35 kilometer van de kust af zaten en dat het de moeite waard was om daar even te kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Het was geen wit strand, maar zwart. Het leek wel pyriet, en het glinsterde. Er was helemaal niemand. Logisch, want er stond daar een giga onderstroming. Allerlei waarschuwingsborden dat je niet mag zwemmen en zo. Wat een golven. Het was net opkomend water. We zijn tot aan de kustlijn gelopen en het was fenomenaal. We moesten snel terug, want het water kwam erg snel op. Onderweg hebben we nog een waterval bezocht, zo'n 30 meter hoog. Stelt natuurlijk niets voor wanneer je de Victoria watervallen hebt gezien. En toch het natuurgeweld is iedere keer weer verbazingwekkend. Op deze weg lag ook de natural bridge. Wat moesten we ons daarbij voorstellen? Een brug van hout gemaakt of zo? Nee, een brug helemaal uitgesleten door het water. Wat een rust hier. Prachtig. Daarna naar de plaats waar we voor gingen: Waitomo caves. Hier leven gloeiwormen, die lichten op in het donker. Eerst hadden we een verhaal hoe een en ander ontstaan is en moesten we een eind door de grotten lopen. Er hingen allemaal stalagtieten (kun je ongeveer vergelijken met ......). Om bij de gloeiwormen te komen moesten we met een bootje mee. Het was zo'n 13 - 14 graden in die grot en we moesten op aluminium gaan zitten. Ik had even het gevoel dat ik er aan vast bleek plakken. We moesten nu onze mond houden en voeren door de grotten. Werkelijk verbazingwekkend. Het is net alsof je onder een sterrenhemel zat. Duizenden lichtjes, formidabel. We mochten hier niet fotograferen, dat was wel jammer, maar het is het behoud van de beestjes.
De volgende stop was Rotorua. Niet zo ver van Waitomo, maar een kleine 200 kilometer. We hebben dit dan ook maar in 1 keer gereden en zijn in dit plaatsje gestopt om wat te eten. We raakten in een Ierse pub verzeild, waar we ons tegoed hebben gedaan aan wedgies (oma's dikke frieten). Wat een heerlijkheid, daar hebben nog wel even last van gehad.
Veel zin in eten hadden we daarna niet meer. Er moest even bewogen worden om het volle gevoel weg te werken. Onderweg hadden we al gezien dat er overal uit de straten, grasvelden, bomen kwam. We zijn even op onderzoek gegaan en het bleek dus, dat het hier vulkanisch is. Ze noemen het hier ook smelly city. Het ruikt naar sulfur. Deed me denken aan mijn scheikundeproeven vroeger (rotte eigeren lucht). Wat smerig, maar wel mooi om te zien. Nog wat boodschappen gedaan bij de supermarkt en terug naar het motel. Het was weer een mooie dag.