Olifantenritje

Zo, weer lekker vroeg opgestaan, want we moesten om kwart over zes klaar staan voor onze taxi, die ons naar de olifanten zou brengen. Vandaag gaan we een rit op een olifant door de jungle maken.
Ik ben benieuwd.
Iwan is groot en gooit hoog op, maar een olifant is echt pas groot. We waren met z'n zessen en ieder kreeg een eigen olifant. Er waS er echter een, die nog al eigenwijs was. Hij heet dan ook Madinda, wat free spirit betekent. Oftewel, hij gaat graag zijn eigen weg. Daar was geen hond die op hem durfde. Wat wil je? Als zo'n apparaat het ineens op een lopen zet of een haakse bocht maakt. Hij was maar tussen de 2,5 en 3 meter hoog. Kun je je het voorstellen als je langs je huis loopt, dat je dan gewoon in je slaapkamer kunt kijken. Dus ik heb me als vrijwilliger opgeworpen om met deze olifant op stap te gaan. Dat heb ik geweten.
Je zit op een soort canvas kussen met een houten leuning. Wij gebruiken op stal een trapje met twee treden. Om deze olifanten te 'beklimmen' heb je een compleet platform. Je kunt het vergelijken met een vliegtuigtrap. Kreeg ik mijn been niet over de leuning. Mijn benen zijn niet erg lang en ik bleef halverwege steken. Door met mijn handen de boel wat opgetrokken te hebben lukte het me.
Toen iedereen zat zijn we op stap gegaan. In het begin ging het nog redelijk. Het was wel heel leuk, want er liepen hele kleintjes tussen (daar zat natuurlijk niemand op), maar de olifanten gaan altijd met het hele gezin op stap. Madinda werd het na een poosje zat en vond dat hij maar eens op verkenning moest. Dat gaat met grof geweld. Breekt alle takken af die hij tegenkomt en baant zich een weg door het bos. Daarbij vertrapte hij bijna nog een bosbokje en ik moest mijn benen nu zo ongeveer in mijn nek leggen om ze niet te beschadigen aan de bomen. De begeleider (die voor mij zat) had de grootste moeite met hem en hij vroeg mij dan ook of ik bang was. Ik vond het prima, dat is pas een olifant met karakter. Hij vertelde me dat er mensen waren die wilden afstappen, maar dat is een beetje lastig zonder trap. Met een paar woorden en wat heen en weer getrek kregen we hem weer op het goede spoor. Dat ging wel erg abrupt, want hij maakte ineens een bocht van 45 graden. Je vliegt dan alle kanten op.
toen moesten we de rivier oversteken. Daar had hij helemaal geen zin in en hebben we onze eigen weg gekozen. De kleintjes gingen met ons mee. We kwamen nog een giraffe en een kudde impala's tegen. Dat is wel weer heel bijzonder om zo dicht bij deze wilde dieren te staan. Na ruim een uur waren we terug. Ik had mijn beweging wel gehad. We mocht nog even met ze knuffelen en eten geven. Dat was wel lachen, want hij had nog een bijnaaam: 'de eetmachine'. De andere olifanten namen iedere keer een hapje in hun slurf en gooiden het naar binnen. Nee, Madinda bleef met die slurf maar aan me plukken, want hij wilde alles in een keer hebben. Ik heb die zak met voer op zijn slurf gezet en leeggegooid. Iedereen lachten natuurlijk. Ik weet in ieder geval dat als ik hier over een aantal jaren terug zou komen hij nog weet wie ik ben. Ik heb het hele avontuur op DVD, dat is echt leuk om te zien.

Om 11 uur waren we terug op de camping en o wat ben ik blij met mijn upgraded tentje. een bed van de vloer. Geen nat matras, geen water op de vloer of wat dan ook, want vannacht was er weer een complete wolkbreuk. We hebben wel ontzettend veel geluk met het weer dat het 's avonds en 's nachts regent. tot nu toe 4 weken buiten gewoond, buiten ontbeten, geluncht en gedineerd. alleen maar T-shirts, bikini's en korte broeken. Ik ben de winter vergeten.
Ik heb dan ook mijn laarzen en winterkleren die ik ooit van een mevrouw M. te Z. heb gekregen heb ik aan een paar arme sloebers gegeven. Die waren er echt blij mee.

Om 16.00 uur zouden we een afscheidsparty hebben op een boot. Dat duurde dus nog behoorlijk lang.
Ik heb daarom een taxi besteld en ben naar de Victoria Watervallen gegaan. Ik ben er toch, dus dat ook maar even meenemen.
Wat een natuurgeweld. 1.500 meter breed, alleen maar water wat zo'n 100 meter naar beneden stort. Een groot regengordijn. Er dwarrelden ook allemaal dauwdruppels op, waardoor je toch wel nat werd. Ik heb daar wat rond gelopen totdat er een meisje op me af kwam die me een rondleiding wilde geven. Dat heb ik gedaan. Ik ben met haar naar het boiling point gegaan. Dat is de bodem van de watervallen. Ik weet niet meer hoe veel treden ik naar beneden ben gelopen, maar we zijn een half uur onderweg geweest. Het was werkelijk prachtig. Je voelde je hier echt in het paradijs. Prachtige palmen en andere bomen, kabbelende beekjes en prachtige vogels. eenmaal beneden aangekomen zag je rivier een bocht maken en het water kolkte alle kanten op. Dit is het snelst stromende stuk van de rivier. Daarom heet het boiling point. Je keek hier ook naar de spoorbrug die Zambia met Zimbabwe verbindt. Van deze brug wordt ook aan bungy jumping gedaan. Ik heb ze gezien. Die krijsende mensen die zich naar beneden laten vallen. Ik moet er niet aan denken, ze vallen zo'n 100 meter naar beneden en dan vlieg je weer met een rotgang naar boven totdat je uitgebengeld bent.
Op de achtergrond zag je het oude Engelse hotel. Hier kon ik nog net een foto van maken en toen was mijn batterij leeg. Gelukkig had ik mijn plaatjes gemaakt.
Ik heb het meisje bedankt en haar een tip gegeven en ben nog wat souvenirs gaan kopen. Eigenlijk is het helemaal niks, maar goed je steunt de plaatselijke bevolking er mee.
Daarna terug naar de camping, douchen, omkleden en naar de boot.
Dit was reuze gezellig. Gratis drinken en eten. Een aantal waren behoorlijk dronken, want er werden nog al gekke cocktails geschonken. daar begin ik niet maar aan. Want na de cocktails komt de wijn of het bier en dan gaat het fout.
en daarnaast, morgen loopt de wekker weer om kwart voor zes af.